Noord Vietnam

Opnieuw op een slaapbus op weg naar het Zuiden op dit moment. Na een 9tal dagen in de bergen, een Belgisch weertje en regelmatig wat mist en regen zijn we toch blij eindelijk richting het zonnetje te rijden. Qua busritten hebben we in 1 week van de ergste rit ooit naar een relatief comfortabele op westerse maat aangepaste, huidige 16h durende rit, gezeten. Nadat we uit Sapa zijn vertrokken hadden we een busritje geboekt richting ha Giang, "de poort naar het noorden" . Deze rit was echter hel! 8h ongeveer in een minibus voor 29 personen, maar die was gevuld met 43 personen plus bagage. Mensen over elkaar, op elkaars schouder zittend, langs een bergweg met diepe afgronden en kliffen. Joepie, zei mijn rug al na 2 korte uren. Na deze marteling hadden we een afgelegen homestay gehuurd tussen de meren en velden, balkon en hemelbed inclusief. Perfecte setting. Maar niemand bleek hier een woord Engels te begrijpen. Mijn gebarentaal opgedaan op Erasmus kwam zeer handig van pas! Die avond dan maar gaan uiteten mbv Google translate, alleen herkent deze de woorden niet zonder accenten, noedels werden bij deze "my star" Na enkele minuten handen schudden en hallo te zeggen (want hier voelt elke Westerling zich beroemd, in deze uithoeken van vietnam zijn we een ware attractie, heeft dit kleine restaurant uiteindelijk iets lekker uit hun mouw geschud voor de volle 3,5 euro voor twee personen, goedkoper hebben we nog niet gevonden tot nu toe. Na een uitrustende nacht, via via via en gebarentaal een bus te regelen en een ontbijt te regelen (enige Engels woord die onze gastheer met ons sprak, you breakfast?) Trokken we dieper de bergen in richting Dong Van, een regio die ik absoluut niet wou skippen ook al is deze niet zo gemakkelijk te bereiken. De weg hiernaartoe was zonder overdrijven adembenemend. Iedere 10 km een ander berglandschap, H'mong mensen langs de weg in hun traditionele kledij, mini dorpjes waar de kippen, koeien en varkens op straat lopen. Een topaanrader in Vietnam! We werden hartelijk onthaald door Mr. Hung, een selfmade Engels sprekende hotelmanager in een stadje van 5 straten groot omringd door bergen. Het stadje zelf stelde natuurlijk niet zoveel voor, alhoewel ik de slagers op de lokale markt wel indrukwekkend vond (inclusief geslachte honden, te verwachten op 20km van de chinese grens) dus besloten we een daguitstap te boeken met de brommer aangezien ze een zonnige dag uitgaven en de meeste beroemde, maar ook gevaarlijkste berpas in deze regio te vinden is. We vertrokken smorgens vroeg, in de regen, bleek het weerbericht niet zo accuraat te zijn, maar mr. Hung stelde ons gerust, opklaringen waren op komst. Twee jonge twintigers met een basis vocabulaire Engels waren onze gidsen. Ze brachten ons eerst naar een koninklijk H'mong paleis van uit de jaren 1900, dit was een houten paleis dat op zich niet zoveel voorstelde maar waar ze wel heel erg trots op waren. We aten een groen uitziende lokale taart, heerlijk, en reden dan richting de vlaggenpost, een teken van de steun aan Ho Chi Minh hier van waaruit we onder zonnige omstandigheden tot in China zouden kunnen kijken, maar de weergoden waren ons minder goed gezind. Daarom reden ze ons in plaats tot aan de chinese grens waar er geen controle was behalve een prikkeldraad waar je zo omheen kon lopen. De grens oversteken blijkt niet zo moeilijk te zijn maar meer dan enkele uren kon je volgens onze gidsen niet in China vertoeven. Onze laatste stop werd de beroemde Mai Pi Leng pas richting Meo Vac. En zelfs met beperkt zicht, adembenemend. Ze noemen deze weg ook wel "the Road of happiness" en we begrijpen waarom. De volgende dag zat er voor ons opnieuw een lange reisweg op richting halong bay, een tiental uur op een slaapbus met aankomst om 4h snachts. We hadden dezelfde ochtend al een tour geboekt aangezien het een zonnige dag zou worden, niet dus! Met een paar uurtjes slaap en mistig druilerig weer vertrokken we naar dit stukje UNESCO werelderfgoed. We hadden dus niet het typische zicht ,op iedere foto terug te vinden, maar wel een natuurfenomeen in mist gehuld, wat het geheel nog net iets mysterieuzer maakte. De toeristen waren hierdoor waarschijnlijk wat afgeschrokken want qua boten viel dit echt mee qua drukte. Enkel ons laatste eiland Titop eiland was wat overvol. De grotten die we bezochten waren prachtig verlicht maar zo spijtig dat ze hier zo weinig aan conservatie doen, met groene lasers langs de stalagtieten en mieten schijnen lijkt me nu geen zo goed idee, net zoals de vele chinezen die van de paadjes afdwalen voor de perfect selfie...
Het Noorden zit er bij deze op, wij keren hier zeker nog eens terug naar deze prachtige regio, maar nu tijd voor wat sunshine in Hoi An!