Over afscheid nemen enzo, Ho Chi Minh City en Phu Quoc

Hier ben ik weer, op dit moment alleen in een hotelkamer aan het wachten op mijn vlucht binnen vier uurtjes naar australië. Mijn laatste week was hier een heel bewogen week, eerst politieproblemen in Saigon en daarna afscheid nemen van Sam voor enkele maanden, en tegelijk ook een heel relaxte week, op een eiland letterlijk niets doen. In het begin van vorige week bevonden we ons nog in Saigon, slechts voor twee dagjes, maar dat is zeker voldoende aangezien ik nooit echt fan ben geweest van miljoenensteden. Tot mijn grote verbazing is deze stad echter wel heel leefbaar, grote open ruimtes, gezellige bars, vriendelijke mensen, een mix van kenmerken van de franse bezetting, zoals eem eigen notre dame, en tegelijkertijd zich willem profileren en hun nieuwe rijkdom tentoonstellen in gigantische gebouwen. Wat hebben wij gedaan in Saigon, wel niet zoveel, in het totaal 5 keer naar de politie geweest, die ons verhaal niet wou geloven en een zoektocht naar een nieuwe telefoon voor mij. Daarnaast was er maar weinig tijd meer voor sightseeing behalve een avondwandeling en underdressed heerlijke coctsils drinken op een rooftop bar. Daarna vertrokken we beide richting luchthaven, sam naar huis en ik richting phu quoc om van de hele reis te bekomen. Dit is een eerder nieuwe reisbestemming, parelwitte stranden (met echter heel wat afval zoals we ondertussen gewoon zijn in vietnam) en gigantische resorts in opbouw. Na een gesprek met een local had ik voornamelijk een dubbel gevoel aan het eiland, volgens hem is hun plan er een tweede Singapore van te maken met connectie met het vasteland door de langste brug ter wereld. Dit ten koste van de natuur, waar het eiland zo gekend voor is (witte stranden, jungle over het volledige binnenland) vinden zij dit goed, eigenlijk wel, als je denkt dat 50% vn de bewoners niet kan lezen of schrijven brengen de nieuwe inkomsten ook scholen en opleidingen met zich mee. Toch vind ik het spijtig als ik ooit Terugkeer het eiland niet meer herkenbaar zal zijn. Wat valt er anders zoal te beleven. Strand liggen, was ik beu na drie dagen dus tijd om een scooter te huren. Het noorden is voornamelijk natuur, verlaten stranden na 10km op aarde wegen zonder dat je weet waar ze naartoe leiden, uitkijkpunten over cambodia, visserdorpen waar je de meest verse vis ooit kunt krijgen, junglewandelingen waar ik wilde apen heb gezien, echt een topuitstap. Mijn laatste dag ben ik dan zuidelijk geweest, met de bekendste stranden en coconut prison. Een gevangenis vergelijkbaar met onze concentratiekampen voor de vietnamese rebellen onder toezicht van de VS. Naast al het pracht en praal was dit echt wel slikken, wassen poppen gaven een idee over de martelingen die hier gebeurden, denk aan mensen levend koken en villen, dagen aan een stuk in prikkeldraad opsluiten in 40graden met enkel je eigen uitwerpselen om te eten en drinken. En dit allemaal nog niet zo heel lang geleden, het minste wat je kan zeggen is dat hun martelingen innoverend en inventief waren. Het beeld dat wij hebben en dat zij hebben van de oorlog is toch heel zwaar verschillend. Daarna leukere oorden opzoeken richting eem boeddhistische tempel met zee uitzicht, echt prachtig! Dan het Vliegtuig terug op richting hanoi, en met mijn warhoofd wat kledingstukken laten hangen in de waskamer, gn wonder dat mijn rugzak bij elke vlucht een kilo lichter is vietnam zit erop, nu op weg naar Melbourne... Wat ik vooral zal onthouden van deze maand reizen; ik heb een schat van een vent, vietnam is prachtig! De enige wegregel is bussen hebben voorrang anders is alles toegelaten, neem geen nachtbussen tenzij je de lokale bevolking wil sponseren met elektronica, 90% spreekt geen engels, overal waar toeristen gaan wordt er een pretpark gebouwd of een kabelbaan en de mooiste plekken zijn nog altijd de meest verborgen en moeilijkste te bereiken maar de reis echt waard! Vietnam tot ooit nog eens want ik ben nog niet op je uitgekeken!